ANISH Writes....................................

भोलि भोलि भन्दा भन्दा जिन्दगानी गुज्रने छ् ! आजलाई माया गर भोलि त्यसै सप्रनेछ । कक्षा ९ या १० को नेपाली किताबको पछाडी लेखिएको यो कविता पढ्दा मात्र भोलिबादको concept आजै बाट नै त्याग्न मन लाग्छ तर अनि फेरी आफ्नै दैनिकिमा फर्कन्छु अनि त्यही पुरानो लयमा दौडिन सुरु गर्छु । भोलि भोलि भन्दा भन्दै औषत आयुको आधी जीवन बिताइसकिएछ । तर दिन दिनै लाग्छ भोली अलि गतिलो हुन्छ, अलि कम तनाव हुन्छ, मन बढी खुसी हुन्छ तर भोलीपल्ट फेरी त्यही हिजोको पुरानो मनले भोलिबादको नारा गाइरहेको हुन्छ । अन्तत्: जीवनको उत्तार्धमा पुग्दा मात् लाग्दो रहेछ रै चलिरहेको समय आज मा सिमित रहोस्; भोली त मरिन्छ कि बाचिन्छ ??? अनि लाग्छ life को climax मा सब कुरा हरु ठीक गर्नुपर्छ । टाढिएकालाई नजिक लिएर आउनु पर्छ, नबोल्नेसँग बोल्नु पर्छ, गलत गरेका हरुलाई माफ गरिदिनु पर्छ र गल्ति गरेको कुरामा माफी माग्नु पर्छ । तर हिजो देखाको दम्ब र घमण्डले मैले आज दिन लेखेको रहेछु । त्यसैले होला जीवन सधै अधुरो नै रहन्छ । प्यास मर्ने गरी पानी पिय पनि १० मिनेटको हिडाइले पुन: त्यस प्यासलाई फर्काइदिन्छ । अनि उकाली ओराली भञ्ज्याङ र चौतारी जिन्दगी...

Somewhere between “Crying loudly to seek attention” and “Crying silently to avoid attention” we grew up. Somewhere between “Katti” and “Blocked” we grew up. Somewhere between “Believing in superheroes” and “Believing in god” we grew up. Somewhere between “Stealing eclairs of your sis” and “Bringing silk for her” we grew up. Somewhere between “just five more minuses to sleep” and “Wakening up on time” we grew up. Somewhere between “WE are best friends forever” and “Knowing that nothing truly lasts” we grew up. Somewhere between “Coming late at Home” and “Going timely home from hostel” we grew up. Somewhere between “I want to grow up” and “I want to be a child again” we grew up. Somewhere between “let’s plan and meet” and “let’s plan and meet” we grew up. Somewhere between “Waking up at 6 am” and “Sleeping at 6 am” we grew up. Somewhere between “Craving for pizza” and “Craving for home food” we grew up. Somewhere between ”7 panipuris for 1 rupee” a...