ANISH Writes....................................

All those noble books let’s say religious books, character on different comics or any subject based on wisdom ideology taught you the act of feigning. Didn’t they? At the very end only, the truth wins or revels. Like it says HAPPY F***** Ending. Total HAOX!!!! But in between the lengthiness of that certain story, you are shown with amounting reasons of covering up that portrayal character. Merely a truth. Doing something shameless by deception, is fraudulent; whether you are twisting the truth or lying intelligibly. Showing off some doubtful attributes not associated with your thoughts and behaviour, blanketed your real character hidden inside your face. British political philosopher David Runciman once said,”Other kinds of hypocritical deception include claims to knowledge that one lacks, claims to a consistency that one cannot sustain, claims to a loyalty that one does not possess, claims to an identity that one does not hold". People try to set examples only when they have a...

सानो उमेरमा अरुले जे गर्‍यो त्यही गर्न मन लाग्ने । बेला नै त्यस्तो उमेर नै गज्जबको ! सही गलत थाहा भए पनि छुट्टाउन सकिने खुबी थिएन । सानो सानो कुरामा निउ खोज्न मन लाग्ने । साना सँग झागडा गर्न मन गर्ने । जिद्दीपना, सबै गुण थिए मेरा त्यो बेला बहिनी सँग मेरो नक्षत्र नै नमिल्ने सधैको झगडा । उ पाए उ म पाए म निउ खोजेर झगडा गर्ने तर ममीको पिटटाइ सधै मैले खाने । त्यो बेला असारको महिना वर्षे छुट्टी चलिराको थियो । प्राय पानी परी राख्ने समय त्यो दिन उगारो थियो । ममी पल्लो घरको आगनमा तल्ला पट्टी र माथि पट्टिका आन्टिहरुसँग गफमा व्यस्त हुनुहुन्थ्यो अनि बहिनी टिभीमा । बुवा माहिला बाजे का तास खेल्न जानु भाको थियो । त्यो बेला बाले तास सङ्गै चुरोट तानेको याद थियो मलाई । भित्री खोठामा बसेर तास खेल्दै चुरोट को टुट्टो झ्याल बाहिर फाल्दै 29 मा मस्त थिए बुढा टोलिहरु । राकेश (माहिला बाजेको कान्छो छोरो) र म बाहिर बस्दै त्यही टुट्टो तान्दै थियौ । जाबो टुट्टोमा कत्ती नै हुन्छ र । तेस्ले धित नमरे पछी मैले पसलबाट नै खाने सोच बनाए । बा तासमा, ममी गफमा अनि बहिनी टिभिमा व्यस्त , यस्तो मौका आउदैन भन्ने बिचा...

उसले त्यसदिन घाँसको भारी बोकेर आँगनमा टेक्दा पश्चिम दिशामा सूर्यको ओरालो झरेको र गौरीशंकर लेकको थुम्को छुन खोज्दैथियो । ऊ अघिअघि घर आएकी थिई, गाईबस्तुलाई पछाडि छाडेर । घाँसको भारी आँगनको डिलमा राख्न खोजी तर ठाउँ पाइन । डिलमा गोदाबरी र मखमली फूलका बोटहरूले कोपिला हल्लिरहेका थिए । एक मनले सोची – फूलका बोटहरू भाँचिए पनि भाँचिऊन्, भारी डिलतिर बिसाउँदा सजिलो हुन्छ नि । फेरि अर्को मनले सोची – त्यतिका मेहनत गरेर हुर्काएका फूलहरू कसरी बिगार्ने ? उसले आँगनको बीचमा राखेको मकैको थाम आड लिएर घाँसको भारी बिसाइन । नाम्लो थाप्लाबाट निकालेर पछिल्तिर फालिदिई र उठ्न खोजी । पहिलो पटक आजै उसले धेरै थाकेको र गलेको महसूस गरी । कुनै बस्तुको सहारा नलिई उठ्न सकिन र थ्याच्च भूईमा बसी । उठ्नलाई वरिपरी लट्ठी खोजी तर केही भेटिन । र पछिल्तिर लम्केर थाँक्रोको खाँबो समाउँदै उठी । उठ्न त उठी, कामहरू सबै लथालिङ्ग छन् । ऊ सोच्छे – एकछिनमा गाइबस्तु गोठमा आइपुग्छन् । गोबर, भकारो सोहोर्न बाँकी नै छ । सोच्दासोच्दै उसको थाकेको शरीरसँगै मन पनि ओइलायो । माझघर साँहिलीले बोलाउँदा मात्र ऊ झसङ्ग भएकी थिई । – गह्रौं काम नगर भने...

Every one has different journey, different destination, different purpose in life. But in crossways we met with so many people of diametric and alike interest. Some promise you to hold you till the terminus but leave you in the midst of route. Some pick you up from there and travel with you through the detours. That is life. We often seek to portray our inner self as a unique individual among others with no greed, selfless behaviour, truth seeking, hunger to learn and be faithful. But still people accused you of carrying wrong character and misdoing human being. At some point of time you try to figure out how to live your life and attempting to do so, we lost the self we always want to be. It’s impossible to live the way we are supposed to be lived as human; spreading happiness, squeezing pains and sorrows, sharing love and joy, searching peace of mind, speeding up towards success; sailing to eternity. These should be the meaning of life. Meanwhile while staring doing as the way to ...

भोलि भोलि भन्दा भन्दा जिन्दगानी गुज्रने छ् ! आजलाई माया गर भोलि त्यसै सप्रनेछ । कक्षा ९ या १० को नेपाली किताबको पछाडी लेखिएको यो कविता पढ्दा मात्र भोलिबादको concept आजै बाट नै त्याग्न मन लाग्छ तर अनि फेरी आफ्नै दैनिकिमा फर्कन्छु अनि त्यही पुरानो लयमा दौडिन सुरु गर्छु । भोलि भोलि भन्दा भन्दै औषत आयुको आधी जीवन बिताइसकिएछ । तर दिन दिनै लाग्छ भोली अलि गतिलो हुन्छ, अलि कम तनाव हुन्छ, मन बढी खुसी हुन्छ तर भोलीपल्ट फेरी त्यही हिजोको पुरानो मनले भोलिबादको नारा गाइरहेको हुन्छ । अन्तत्: जीवनको उत्तार्धमा पुग्दा मात् लाग्दो रहेछ रै चलिरहेको समय आज मा सिमित रहोस्; भोली त मरिन्छ कि बाचिन्छ ??? अनि लाग्छ life को climax मा सब कुरा हरु ठीक गर्नुपर्छ । टाढिएकालाई नजिक लिएर आउनु पर्छ, नबोल्नेसँग बोल्नु पर्छ, गलत गरेका हरुलाई माफ गरिदिनु पर्छ र गल्ति गरेको कुरामा माफी माग्नु पर्छ । तर हिजो देखाको दम्ब र घमण्डले मैले आज दिन लेखेको रहेछु । त्यसैले होला जीवन सधै अधुरो नै रहन्छ । प्यास मर्ने गरी पानी पिय पनि १० मिनेटको हिडाइले पुन: त्यस प्यासलाई फर्काइदिन्छ । अनि उकाली ओराली भञ्ज्याङ र चौतारी जिन्दगी...

Somewhere between “Crying loudly to seek attention” and “Crying silently to avoid attention” we grew up. Somewhere between “Katti” and “Blocked” we grew up. Somewhere between “Believing in superheroes” and “Believing in god” we grew up. Somewhere between “Stealing eclairs of your sis” and “Bringing silk for her” we grew up. Somewhere between “just five more minuses to sleep” and “Wakening up on time” we grew up. Somewhere between “WE are best friends forever” and “Knowing that nothing truly lasts” we grew up. Somewhere between “Coming late at Home” and “Going timely home from hostel” we grew up. Somewhere between “I want to grow up” and “I want to be a child again” we grew up. Somewhere between “let’s plan and meet” and “let’s plan and meet” we grew up. Somewhere between “Waking up at 6 am” and “Sleeping at 6 am” we grew up. Somewhere between “Craving for pizza” and “Craving for home food” we grew up. Somewhere between ”7 panipuris for 1 rupee” a...